Κάποτε το Σάββατο και κυρίως ή Κυριακή ήταν γιορτή ειδικά για όλους όσοι μεγαλώσαμε στα χωριά μας. Μετά την Θεία λειτουργία, μάζεμα τής παρέας και οργάνωση για το ματς στο αγαπημένο όλων ΓΣΠ και για εμάς τής περιοχής Μόρφου, για ματς τού Διγενή ή και τής ΑΕΜ. Κάποτε βάζαμε πλώρη και για ΓΣΟ, ή ΓΣΖ. Όλοι σέ ένα λεωφορείο και οι πιο τυχεροί και λίγοι σέ ιδιωτικό αμάξι συγγενικού προσώπου. Θαυμάζαμε τούς παιδικούς μας ήρωες, φωνάζαμε για τίς ομάδες μας και επιστροφή στο σπίτι. Μέχρι την άλλη Κυριακή…
Τότε δεν δίναμε ραντεβού θανάτου έξω από γήπεδα…
Τότε δεν πηγαίναμε με κουκούλες ούτε φτιαγμένοι γενικώς…
Τότε ήσασταν στην ίδια κερκίδα με τον αντίπαλο μας και δεν κινδυνεύαμε.
Τότε ξέραμε τούς παίκτες μέ τά μικρά τους ονόματα καί αυτοί εσεβονταν τό κοινό καί κυρίως τόν κόσμο τους.
Τότε δεν θυσιάζονταν τα πάντα στον βωμό τού χρήματος….
Τότε ήμασταν αντίπαλοι 90 λεπτά και όχι μία ζωή…
Όσοι κατάλαβαν καλώς.
Δεν μάς χρησιμοποιούσαν διοικήσεις και κομματάρχες για δικό τους όφελος…
Αγαπήσαμε και αγαπάμε ακόμη το ποδόσφαιρο, αλλά σήμερα πολλοί απλά το χρησιμοποιούν σaν εργαλείο πολιτικής, ή οικονομικής ή και κοινωνικής ανέλιξης. Και δυστυχώς βρίσκουν συμπαραστάτες κάποιους πού ρίχνουν κοκαλάκι για να τούς έχουν πάντα κοντά τους.
Κάποτε στο ΓΣΠ, στο ΓΣΕ, στο ΓΣΟ, στο ΓΣΖ, στη Μόρφου και στην Λύση είχαμε Κυριακάτικη γιορτή. Σήμερα, δυστυχώς σέ πολλά γήπεδα έχουμε πολεμική ζώνη, έχθρα θανάσιμη και πολλούς μισθοφόρους, παίκτες και όχι μόνο…
Δυστυχώς …
Στέλιος Παπαμωϋσεως